Lavendel Patchwork

Hoi, ik ben Carla. Of voor sommige Freaky Carla *S*

Trotse moeder van 2 kanjers van knullen; Kenny en Mike en een heerlijke schoondochter Nienke!
Ik woon samen met mijn vriendin Kriek in een heerlijk oud huisje in Noord-Holland.

We hebben een poes Mickey, een boomertje Whoopy en een hangoor konijn Punky en sinds 18-06-'11 een StaffordShire Bullterrier Macho.
+ helaas heeft mijn grote vriend Shady het niet verder gered dan de mooie leeftijd van 4 jaar. Zijn niertjes begaven het en we moesten een zware beslissing nemen in 2011. Rust zacht lieve schat. Ik mis je nog elke dag!

Dit blog gaat over ons!



Waarom Lavendel Patchwork?

Ik ben helemaal gek op Lavendel, de geur, de kleur, ik vind het fantastisch!
Een Patchwork is een werkstuk van allerlei kleine stukjes stof die men aan elkaar naait om zo een geheel te krijgen.
Zo is het in het leven ook: alle kleine beetjes bij elkaar, maakt je zoals je bent en leef je zoals je leeft.
Dus: Lavendel Patchwork

woensdag 4 april 2012

Het leven maakt soms rare sprongen

Het leven maakt soms rare spongen

Je hebt soms van die dagen.
Wat tegen kan zitten, zit tegen.
Je moet emotionele beslissingen nemen die je niet wil nemen!
Maar je moet wel, wil je boven water blijven.
Zo'n hele dag blijven de emoties de kop op steken met waarom? waarom? waarom?
Je bent boos, angstig, alleen en om het minste geringste jank je.
Je emoties nemen een loopje met je.

Dan ineens lees je een bericht van een lieve vriend, om even voor 12 uur 's nacht's, via de multi media.
"gaat niet goed met me vrouwtje. Nu met spoed naar de 1e hulp!'
Alles schakelt ineens uit. Je emoties slaan om in zorgen.
Gaat alles wel goed? Heeft ze pijn? Hoe ernstig is het?
Je lichaam gespannen. Je hart maakt sprongen. Hopen maar dat er niks ernstig is!?
Ineens zijn jouw eigen emoties niet meer van belang.
Je kunt alleen maar denken aan je lieve vriendin, je lieve vriend.......wachtend op een verlossend woord.

Het zet je gelijk aan het denken.
......Denken....terwijl je wacht............
Waarom zijn de mensen zoals ze zijn?
Het leven duurt toch eigenlijk veel te kort om boos te zijn? Om haat de dragen? Om afkeer te hebben?
Het leven is toch meer dan zorgen en emoties waar je niets mee kunt?
Je weet nooit hoe het leven verloopt.
En ineens maak je je niet meer druk over de dag die achter je ligt.
Je denk ineens alleen maar aan de mensen waar je misschien niet vaak genoeg, of duidelijk genoeg, heb aangegeven hoe belangrijk ze eigenlijk voor je zijn.
Je denkt aan de mensen die je mist en je hoopt dat er ooit een dag komt, dat je ze weer in je armen kan sluiten. Dat je eindelijk de kans krijgt om te zeggen hoeveel je van ze houdt.


Slaap lekker Cyberwereld.
Waar je ook bent...........

*~* Carla ~*~
4 april 2012

Geen opmerkingen:

Een reactie posten